Meirapen, Goethes grote liefde
Veel mensen die De Historische Groentehof bezoeken halen bij de meiraapjes hun jeugdherinneringen op. “Op weg naar school namen we van die lekkere raapjes uit de akker”, mijmert aldus mening 65-plusser. De oude Grieken hadden de smaak van meiraapjes ook al te pakken. Niet in de laatste plaats om bepaalde effecten op het lichaam. Volgens Diocles stimuleren meirapen de liefde. Om korter bij huis te blijven, uit archieven van een plaatselijk kasteel, het bisdom en particulieren lees ik tal van recepten met de meiraap uit 1600 – 1700. Ik lees dan “om raep-pottaigie te maken” of “een ander tourte van rapen“.
De meiraap of meiknol is vrijwel van ons culinaire toneel verdwenen, maar in navolging van velen ben ook ik getroffen door de pure eenvoud van de meiraap. Dat is de kracht van de meiraap. In Duitsland weten ze hem nog volop te waarderen. Goethe, toch nog niet zo lang overleden, zei over de Teltower meiraap: “Wat mij betreft is het de lekkerste rapensoort en een ware lekkernij“. De meiraap is al vele honderden jaren een specialiteit uit het Germaanse rijk. In Berlijn is het nog steeds een specialiteit van diverse top restaurants en lopen ze er nog mee weg. Even weggeweest in Nederland, maar nu waarderen tuiniers, winkeliers en lekkerbekken de kwaliteit van dit overheerlijke tuinknolletje. Voor de tuinliefhebbers kan ik ook het stokoude rasje Champigny à Collet Rouge aanbevelen. Ik word aangenaam getroffen door de zachte warme vergeten smaak van dit raapje. Een iets vlakkere smaak heeft de Purple Top Milan. Dit raapje kan ook prima ’s winters in het zand bewaard blijven.
Maar ook in Frankrijk is men de meiraap nooit vergeten. Ik kreeg een e-mail uit Franrijk met de volgende inhoud. “Een vriendin uit Nederland heeft mij -ik woon in Frankrijk, Hoge Vogezen- een artikeltje uit de krant gestuurd vergeten groenten. Meiknolletjes zijn in Nederland wel vergeten, maar hier worden ze door iedereen volop verbouwd en zelfs in de supermarkt verkocht. Ze heten hier Navets, ze zijn bleekwit, afgeplat, soms met een roze wangetje”. De meiraap kan ook rond en geelvlezig zijn of plat en spierwit. De witte varianten zijn wat flauwer van smaak, de gele heeft een pikante, fijne licht zoete smaak. Ik smikkel van de rapen rauw, geraspt, in vinaigrette, gekookt, gebakken, gefrituurd, in soepen, stoofpotjes, ragouts, in de puree…
Hier geef ik u een origineel recept uit de 17e eeuw, “Om soomer rapen te stoeven”. Nempt rapen aen riempjens klein gesneden, dan in een platte pot gedaen, met een half kommetje waeter daerop. Laetet soo een weijnig stoeven, met boeter daer bij ende dickmaels omgeschut. Mijn tip is om de rapen geheel al dente (net niet gaar) te koken en snijd ze daarna in dikke plakken. Braad ze in boter in de pan. Voeg daarbij op het laatst cantarellen (of andere bospaddestoelen). Dit recept is van Francais Blom uit het boek “Moderne kookkunst” uit 1891. Een laatste tip: maak er eens frietjes van en frituur ze. Smakelijk eten.
Heeft u vragen over vergeten groentes of heeft u een fraai recept? Dan graag alleen per e-mail: info@vergetengroenten.nl of per telefoon 077-476.29.13. Vragen per post kunnen helaas niet worden beantwoord. Informatie over De Historische Groentehof staat op www.vergetengroenten.nl